Ze wist dat ze vandaag zou sterven. Het stond al weken op het prikbord vastgepind, als een taakje dat hij nog even moest uitvoeren. Eva vond het niet erg, ze wist waar ze aan begon toen ze met hem trouwde. Het was iets wat ze al jaren had geweten. Als hij eindelijk van haar zou zijn, dan was het maar voor even.
Ze was vannacht voor het eerst niet in haar kamer gebleven. Alleen dat maakte haar al zielsgelukkig. Slapen hadden ze niet gedaan, vrijen ook niet. Hij was naast haar op het bed gaan zitten en had haar hand vast gehouden. Stevig en strak, zoals een man dat hoort te doen. Maar in de stilte voelde ze alles. Zijn spanning, zijn verslagenheid, zijn droevige frustratie. Voor hem zou het sterven veel zwaarder zijn, dat wist ze zeker.
Na de huwelijksvoltrekking was hij alleen maar bezig geweest met het testament. Terwijl Eva de glinstering van haar paillettenjurk op de muren bekeek staarde hij fronsend naar zijn papieren. Het glas champagne dat ze voor hem neerzette raakte hij niet aan. Soms legde ze even haar hand op zijn schouder. Dan keek hij op en probeerde te glimlachen, maar ze wist dat hij het niet echt meende. Voor hem was dit moment te grimmig voor een sprankje geluk. Hij kon alleen maar opgaan in de kleine letters en schreeuwen naar iedereen, zoals alleen hij dat kon.
Eva bekeek zichzelf in de spiegel tegenover het bed. Ze was niet bang voor hem. Zelfs nu niet. Ze streek met haar vingers langs de jurk die ze net had aangetrokken. Zijn lievelingsjurk, een zwarte chiffon met witte rozen langs de hals. De nagellak op haar vingers had precies dezelfde kleur als haar lippenstift. Ze vouwde haar gekrulde haar naar achteren en zette de lokken vast met een klip. Ze was klaar voor hun laatste afspraakje. Even keek ze rond in de raamloze ruimte. Vandaag zou het donker haar eindelijk omvatten.
Eva liep naar de salon die meteen aan zijn slaapkamer grensde. De bank keek uit op de deur van zijn kantoor. Als hij klaar was zou hij daar naar binnen komen. Ze keek ernaar terwijl de tijd langzaam voorbij schoof. Ze dacht aan haar ouders en haar zus, aan het appartement waar ze jaren had doorgebracht en aan haar geliefde lindebomen die groot en groen langs de straten stonden. Ze had ze zo graag nog een keer gezien.
‘Eva?’ Daar was hij dan. De groeven in zijn gezicht waren dieper dan ooit, zijn haar bij de slapen ineens grijs. ‘Je ziet er prachtig uit.’ Een verwrongen glimlach verscheen rond zijn lippen. Zuchtend zette hij zijn laatste stappen en liet zich naast haar op de sofa zakken. Hij hield een klein doosje stevig in zijn vuist geklemd. ‘Ik heb het getest op de hond, het werkt goed.’ Eva opende het dekseltje en zag twee glanzende witte bolletjes. Ze pakte een van de pillen en klemde hem tussen haar tanden. Even zuchtte ze, toen spoelde ze de dood naar binnen met een grote slok water.
‘Dankjewel Eva, dat je bij me blijft tot het eind.’ Hij legde een arm om haar schouder. Eva glimlachte terwijl er een traan over haar wang liep, ‘Ach Adolf, ik volg je overal.’ Ze pakte zijn hand en sloot haar ogen. ‘Ik sterf als Eva Hitler, dat maakt alles goed.’ Ze voelde hoe de cyaankali pijnlijk in haar maag begon te rommelen. Het spul vulde haar hoofd met watten en drukte haar luchtpijp stevig dicht. Dat was het dan. Nog even hoorde ze het gerommel van de revolver die hij tegen zijn slaap zette, toen legde ze haar hoofd op zijn schouder en zakte weg in een intense stille duisternis.
Eeuwige trouw is gebasseerd op het waargebeurde verhaal van Eva Braun. Eva was jaren de vriendin van Adolf Hitler. Pas op de dag voor hun dood trouwde hij met haar.
Het verhaal Eeuwige trouw werd als winnaar uitgeroepen in de verhalenwedstrijd "De Fatale Date" en wordt gedrukt in een bundel samen met negenenveertig andere spannende verhalen. Meer informatie vind je op de website van Uitgeverij Quarantaine.